Mijn vrouw Ine kreeg in 2012 te horen dat zij borstkanker heeft. Het leven van ons tweeën en onze toen 11 jarige dochter Roos kwam op zijn kop te staan. Gelukkig kwam Ine er goed doorheen en is zij nu weer kerngezond. Of, zoals Roos het zei, we kregen een keer een slecht bericht en daarna alleen maar goede.
Toen Gisèla mij vertelde over het levensbericht dat zij samen met Frénk voor Emiel had gemaakt kon ik mij heel goed voorstellen dat zo’n interview voor een kind dat achterblijft van grote waarde is. Roos heeft haar moeder en vader nog. Zij kan zich heerlijk tegen ons afzetten en ook nog bij ons schuilen. Zij kan ons nog vragen stellen. De kinderen van ouders die overlijden niet meer. Een levensbericht helpt dan echt.
Ik wil samen met onze makers, vrijwilligers en mede bestuursleden de stichting Mijn Levensbericht bij iedereen onder de aandacht brengen. Zodat ouders weten dat ze het verhaal van hun leven aan hun kinderen kunnen nalaten. En zodat familie, vrienden, collega’s en iedereen die om een zieke ouder heen staat weet dat hij of zij daarbij kan helpen.